Usudinges Mountains, voetbal en een dikke huid.

Het tropencoschap zit er alweer bijna op, de backpack is al zo’n beetje gepakt. Nog 1 week co-assistent zijn en de lange periode waarin ik voornamelijk als “de co” (met alle vooroordelen en stigmata die daarbij komen kijken) door het leven ging zit erop. Toch nog net voor het co -eindsignaal een kleine update. Zo zijn we de laatste twee weken gezelschap gehouden door de (echte) papa en mama van AJ, met in hun kielzog haar schoonouders.

En dus: *Voorbeeldige modus (niet boeren, ruften en vloeken) AAN*

Met Ben & Joke Schut en Peter & Carlie Sliepen hadden we hoog bezoek uit Nederland. AJ had een zeer gebalanceerd programma voor het viertal samengesteld waar ze op momenten van contact steeds enthousiast over te spreken waren. Ik durf dan ook te zeggen dat hun kennismaking met Afrika een zeer prettige was!

Zelf participeerden we in hun trip naar de Usamb..Usua.. Uhsismb.. naar bepaalde bergen. Na een lange tocht waarin ook de ingevlogen Nederlandse versterking kennis had gemaakt met de oncomfortabele bussen en dito wegen (“ik heb volgens mij mijn nieren in mijn keel zitten”, aldus Peter S.) , kwamen we aan in de omgeving van Lushoto. Dit gebied werd door ons al snel omgedoopt tot de Afrikaanse Alpen. Wat was het een schitterend landschap, waar we fantastisch gewandeld en geklommen hebben. In de namiddag werden de dagen afgesloten met een lekker biertje of wijntje in de Afrikaanse zon. Helaas was ons bezoek kortstondig , want op maandag riep de medische plicht weer in het Huruma Hospital.

En beleven we hier nog wat? Jazeker, dagelijks. Zo kwam AJ in aanraking met de harde realiteit toen ze een pasgeboren baby, wat in de niet-werkende couveuse (want geen stroom) lag, dood aantrof. Toen ze vervolgens ontdaan de verpleegkundige op de hoogte stelde, werd er min of meer schouderophalend gereageerd. “Dood ja? Oh, oke. Ach ja.. het was ook een kleintje, had ook niet zoveel kans, niets aan te doen”. En ze ging weer verder met haar bezigheden.. Zowel de schijnbare ‘dikke huid’ van de Afrikaanse verpleegkundige als de geschrokken reactie van de Nederlandse studente zijn te billijken. Het geeft eens te meer aan dat er op sommige gebieden nog steeds een groot verschil is tussen de Westerse Europeaan en de Afrikaanse medemens.

Iets luchtiger nu. Sinds kort doe ik vaak aan het einde van de dag mee aan de sport die door wijze mensen ook wel wordt omschreven als “het meest belangrijke van al het onbelangrijke”: voetballen. Samen met een grote groep lokale Drogba’s speel ik dan op een trapveldje (meer zand dan gras, meer stenen dan zand, goals gemaakt van bamboestokken) een wedstrijd. Omdat de Tanzaniaanse voetballiefhebbers enorm op Engeland gefocust zijn, doe ik mezelf graag voor als Robin van Persie. Met als doel dezelfde gracieuze lichaamsbewegingen, technische hoogstandjes en onvoorspelbare snelheid van mijn illustere landgenoot te vertonen, probeer ik me soepel voort te bewegen tussen mijn Afrikaanse voetbalvrienden. Mijn doel wordt helaas zelden gerealiseerd; ik voel me tussen die snelle, behendige atleten eerder Stijve Steef van vv Bal op ’t Dak 6, dan dat ik me de spits van Manchester United waan. Maar wie niet soepel is moet slim zijn, en wat dat betreft ben ik prof. Cruijff himself; op voetbaltactisch gebied is ruimte genoeg om uit te blinken! Enfin, ik vind het heel erg leuk, en na een tijdje in de ban van koning voetbal te zijn geweest kan ik me thuis onder de koude douche weer heerlijk aansluiten bij de éénmans-selectie van FC Harde Tepel…

Aan het einde van hun 2 weken Tanzania (safari, Moshi, Afrikaanse Alpen, strand-zee van Pangani) kwam de Sliepen-Schut posse middels een avondmaaltijd, overnachting en rondleiding door ziekenhuis en dorp ons leven in Mkuu bestuderen. De uiteindelijke conclusie van de ervaren inspectiedienst was toch wel dat de tijd 40 jaar stil heeft lijken te staan in het Huruma Hospital vergeleken met hoe het in Nederland was. Vanavond komt er na een hopelijk gezellige laatste avond in Moshi een einde aan hun Afrikaanse avontuur en vertrekken ze weer naar Nederland.

En dus: *Voorbeeldige modus (niet boeren, ruften en vloeken) UIT*

Over ‘uit’ gesproken, dat is dit verhaaltje bij deze ook. Kilimanjaro wacht, en dan heb ik het niet over het “Dak van Afrika” waar ik binnenkort de top van hoop te bereiken, maar over het merk van mijn koude goudgele vriend in de vorm van studentenbenzine waar ik in de loop der maanden heel gek op ben geworden.

Groetjes dus… bijna dan, eerst nog wat dingetjes:

-Internet! Hey, fijn. Google ---> “Usudinges Mountains” ---> Ik doe een gok ---> Aaahh, dat was het: Usumbaru Mountains.

-Nog één keer terug naar de verloskamers. De namen die de kinderen krijgen zijn vaak verbazingwekkend. Zo hebben Goodluck, Mr. Mambo, Princess, Difficult en Gifty in mijn ogen bijzondere namen. De kroon spant echter het ongelukkige kind dat als ‘Unwanted’ door het leven zal moeten gaan.

-Het spreken van een beetje Swahilli -1e taal Tanzania- doet vaak het ijs al breken, waar je ook komt. Een wantrouwige blik verandert spontaan in een open, glimlachend gezicht. Eén van mijn eerste vragen blijft echter: “una sema kiengerezia?” = “spreek je ook Engels?”. Toen ik laatst op een lief klein meisje af liep, die een traan over haar gezicht had lopen en schijnbaar wat verdrietig was, wilde ik haar wat opvrolijken en begon in het Swahili een gesprek. Al snel volgde het vertrouwde “una sema kiengerezia” mijnerzijds, waarop het kind zowaar wat vrolijker keek en antwoordde: “ Yes, can I have your money?”. Het leven van een welwillende mzungu gaat niet over rozen…


Nu echt: toedeledoki!!!