Sterk zijn in Afrika

Kilimanjaro, 13-03-2013. De Whiskey-route (klinkt toch net wat stoerder dan het alternatief: de coca-cola route), 5 dagen klimmen, 1.5 dag dalen. ’s Ochtends vroeg opgehaald. Alles ingepakt, al had 26 jaar levenservaring ervoor gezorgd dat ik in mijn achterhoofd ervan overtuigd was dat ik wat vergeten was. Echter, het bleek mee te vallen. Moest alleen laatste dagen commando de berg op. Lydia (met 71 stekels nog in haar voet en dus met maximale pijnstillers in de mik), AJ (wel wat verkouden) en Kwinten voelden zich ook goed. Ik voelde me ook best sterk....

Met 11 dragers (van tenten, spullen, voedsel), 2 gidsen en 1 kok ging team BlaBla we de Kili op. Team BlaBla, want door het constante praten, gezang, gedans en geschreeuw kreeg het viertal deze bijnaam. Het geld (was niet niks) was het dubbel en dwars waard! Wat een schitterende dagen hebben we beleefd. Je klimt via verschillende lagen omhoog. Zo begin je in een regenwoud, loop je door ‘ maanlandschap’, ‘ poolwoestijn’ .. mooi mooi allemaal.

De BlaBla groep heeft het overleefd. Want we waren sterk. De mannen stabiel in hun stabiliteit, de vrouwen stabiel in hun klachtjes. Sterk zijn.. als er iemand karakter heeft getoond, dan was het AJ. Want de laatste klim, die zonder vooraf geslapen te hebben vanaf 12 uur ’s nachts begon en ons naar de zonsopkomst op de top leidde, was echt zwaar. En AJ had door verkoudheid al genoeg problemen met ademen, toen daarnaast met de meter omhoog de zuurstofspanning ook steeds lager werd leek de top een onhaalbaar punt. Maar op karakter -en tot op de laatste meter gesteund door haar Kwintony- wist ze het te halen. Respect. Met hoofdletter R.

Eenmaal weer beneden in Moshi werd er na een dag afscheid genomen van AJ en Kwintony, die naar Pangani en Zanzibar vertrokken. Een dag later vertrokken wij naar Malawi. Eerst naar het zuidelijkste stadje Mbeya, wat een bijzonder ritje bleek te zijn. De bus met airco-zonder airco kwam halverwege een uur stil te staan vanwege benzinegebrek. Sja, benzine is natuurlijk het laatste waar je aan denkt als buschauffeur als je aan een rit van 18 uur gaat beginnen. Na ook een stukje onverwachts safari te hebben gedaan (olifanten, zebra’s en buffalo’s langs de weg) kwam de bus midden in de nacht in de middle of nowhere stil te staan omdat het vastzat in een diep gat. Allemaal de bus uit. Ik voelde me toevallig die dag best sterk. Dus ik hielp samen met zo’n 20 andere sterke Afrikaanse mannen de bus uit het gat duwen. Met succes. Het gejuich dat los barstte nadat de bus uit het gat was geduwd verstomde echter toen de bus 2 meter verder in een nog dieper gat vast kwam te zitten. De enorme dosis Afrikaanse opportunisme en kracht overwon uiteindelijk, en met maar een vertraging van 3 uur kwamen we midden in de nacht aan in Mbeya.

Dag erna vakkundig bedrogen door een busticket te kopen van een niet-bestaande busmaatschappij, daarnaast 3 uur in een kapotte bus gewacht en later in een busje aan de grens beetje bang gedrag van Lydia (L: Ben beetje bang P: hoezo L: we worden zo verkracht P: hoezo “ we” ?), maar uiteindelijk veilig in Malawi aangekomen. Hier bivakkeren we nu aantal dagen aan het prachtige Malawi-meer, bezoeken we een traditionele medicijnman, hiken we wat rond en chillen we een beetje. Tot de volgende keer.

Sterke verhalen, ook wel de dingetjes genoemd:
Een van ons werd getroffen door de plotse ongesteldheid op de Kili. Misschien omdat we dichter bij de maan kwamen? Ik weet niet hoe het moet, ik weet niet hoe het eruit ziet en ik weet niet hoe het ruikt… maar op bijna 6000 m bij -18 een tampon verwisselen achter een kleine rots; heb er ondanks mijn onwetendheid diep respect voor.

Op de top van Mt Kilimanjaro leerde ik dan eindelijk de donkere kant van AJ kennen. Nadat ze 1000 doden te zijn gestorven, compleet buiten adem te zijn en even niet in staat te zijn om te praten dacht ik haar toch even op te moeten te attenderen op de schitterende omgeving. “Vergeet je niet te genieten AJ?”. Als blikken konden doden, was ik nu nog op 5894 m hoogte geweest.

Een mogelijkheid die ik niet wilde laten liggen: dreads in mijn 3 maanden niet geknipte haar. Na 3.5 uur pijn lijden werd ik anderhalve week constant aangesproken als “ Rasta-man” . De marihuana werden me in kilogrammen aangeboden, de “ jaaaa maannnn”-begroeting te pas en te onpas gebruikt. Een leuke tijd.Echter, het constante gevoel een pruik te dragen, de hitte en de jeuk gaven me het gevoel in een echte linkse hyena te veranderen. Om te voorkomen dat Lydia zich aan mij ging aanpassen en dat ik daardoor naast behaarde oksels wakker zou moeten worden werden het ruige rastakapsel vervangen voor het keurige koorknaapjeskapsel.

De Kilimanjaro beklimmen is absoluut geen wedstrijd. Het is onveilig als je er een wedstrijd van maakt. Je moet het doen voor jezelf, om de schitterende omgeving in je op te nemen, voor het avontuur enz. Het is geen wedstrijd. Maar was wel als eerste boven…

Groeten uit Malawi