Flying Doctor's en Peters' Prostaat&Penis Paradijs

Goede-morgen/middag/avond/nacht, even een kort verhaaltje. Zoals vorige keer al aangegeven gingen AJ en papa met de AMREF flying doctor’s op pad. Is dat dan zoiets als naar een afgelegen houten huisje in de middle of nowhere vliegen en daar een negertje in nood met heldhaftige levensverlengende verrichtingen helpen, snel weer instappen en naar de volgende angstige Afrikaan vliegen? Nee, niet helemaal..

Het ging om een trip van 4 dagen. Een klein vliegtuig –beschikbaar gesteld door de Nederlandse overheid- vliegt naar een aantal locaties in Tanzania. Kleine districtsziekenhuizen krijgen daar meestal maandelijks bezoek van een specialist, die in een aantal dagen “opgespaarde” patiënten zou behandelen. Het vliegtuig maakt een aantal landingen waar de specialisten worden gedropt, en 3 dagen later worden ze weer opgepikt. AJ ging mee met de KNO-specialist naar Dala, ik ging mee met de urologisch specialist naar Kinga, zo’n 2 uur vliegen vanaf Moshi . Het werd dus voor een aantal dagen Peters’Penis&Prostaten Paradijs voor mij. Vanaf Moshi-airport (=totaal vergane glorie) vertrok een prima vliegtuigje dat werd bevolkt met 7 specialisten..en dus met de Achterhoekse Bonnie&Clyde. Twee blanke boertjes op avontuur.. zo voelde het even. Voor mij in ieder geval...

De eerste landing (en tevens mijn bestemming) zal ik nooit meer vergeten. Op geringe hoogte over het dorpje vliegend waren we op zoek naar de landingsbaan, althans, dat is mijn vermoeden. Waarom zou je anders 3 x een rondje maken boven zo’n klein dorpje? Het bood ons wel de gelegenheid om te kunnen zien dat letterlijk het hele dorp uitliep om te zien dat er een vliegtuig in hun dorpje ging landen. Uiteindelijk gevonden: een stuk grasveld, waarbij de “landingsbaan” een stuk van het grasveld was dat net een aantal centimeter korter was gemaaid dan de rest. Hart in keel, droge mond, geen rode bloedcel in gezicht, billetjes geknepen..helemaal veilig geland. Piece of koekie. En dan sta je in een grasveld, en zie je om het grasveld heen het hele dorp je aanstaren. Onvergetelijk moment.

De 62-jarige uroloog was niet zo spraakzaam, maar het was een vriendelijke man. Kan weinig slechts over de beste man zeggen, behalve misschien dat ik hem niet kon verstaan en dat hij zijn mond het liefst wagenwijd open had staan gedurende de momenten dat hij at en hierbij geluiden maakte die het beste te vergelijken zijn met stroperige klittenband wat continu wordt open getrokken. Enfin, de man wist in ieder geval wel van aanpakken. De eerste dag werd een enorme hoeveelheid patiënten in de polikliniek gezien, waarbij er een selectie werd gemaakt welke patiënten de komende dagen geopereerd zouden worden. Hierbij ging het in 95% van de gevallen om de TURP, waarbij je via de plasbuis grote delen van de vergrote prostaat verwijdert. De operaties zijn voor toeschouwers echter niet te volgen, omdat de operateur alleen via een klein scoopje te werk gaat. En dus ging ik zelf wat rondkijken op de andere operatiekamers.Daar kwam ik een Totale Theo.

Totale Theo was een basisarts die zich op allerlei chirurgische handelingen had toegelegd, maar vooral op chirurgische handelingen. Onder het motto “ik ben misschien geen specialist, maar als ik het niet doe doet niemand het” hanteerde hij graag het mes. Ik zag hem vaak denken: “zachte handen maken stinkende wonden”. Zo heb ik een paar merkwaardige momenten meegemaakt:

*Tof medisch praatje -modus AAN*
-onder epiduraal incisie+drainage abces werd plots geconverteerd in exploratieve laparotomie (zonder informed consent btw) waarbij retroperitoneaal lymfoom werd ontdekt, waarna via palpatie aan stadiëring werd gedaan en para-aortale lymfemetastasering werd ontdekt, waarbij tijdens sluiten de infauste prognose aan pte werd medegedeeld.
- groot abces hand, incisie+drainage waarbij Simon in één oogopslag een compartimentsyndroom niet geheel kon uitsluiten dus een fasciotomie gehele onderarm volgde.
*beetje tof medische gelul -modus UIT*

Na 3,5 dag waarin de uroloog zijn patiënten had behandeld en ik een heleboel ervaringen rijker was, trof ik AJ op het grasveldje en wisselden we meteen allerlei ervaringen uit. Ook zij had met haar KNO-arts een aantal bijzondere dingen gezien. De KNO-arts zelf was misschien het meest opvallend. Hij was als een klein kind zo bang voor onweer. Anne Julia was getuige van meerdere gilletjes op momenten van een donderslag, van een volwassen man die haar dwong om haar telefoon uit te zetten omdat er dan meer kans was op het geraakt worden door de bliksem. Daarnaast liep hij het liefst hand in hand –nog net niet huppelend- met Anne Julia door het ziekenhuis. Sorry Kwinten, ben ik er even niet bij, zul je net zien…

Na uitgezwaaid te zijn door het dorp volgde de vlucht terug naar Moshi. Heel gaaf. Nu volgen de laatste weken in het Huruma Hospital, waarna het reizen kan beginnen. En het afzien, want de Kilimanjaro staat op het programma. We kijken hier stiekem allebei al een beetje naar uit.

The little things….:
-Naast het gedoneerde vliegtuig wordt het AMREF voor het grootste gedeelte gesponsord door de Nederlandse overheid. Heb met eigen ogen gezien dat het geld voor ontwikkelingshulp dus niet geheel in de verkeerde handen valt.
-Domme, domme wazungu (mv mzungu). AJ ging met de ENT-surgery specialist mee. In al onze enthousiasme dachten we dat ENT voor enterologische (maag-darm) chirurgie zou staan, het vakgebied waar AJ zich misschien wel op gaat toeleggen. AJ enthousiast, ik ging helemaal in haar enthousiasme mee. Wat een fantastisch geluk, lekker 3,5 dagen opereren. Ik zal het gezicht van AJ nooit meer vergeten, toen ‘haar’ ENT-chirurg over oorontstekingen en neuspoliepen begon toen ze vroeg naar meest voorkomende ziektebeelden. Ear Nose Throath. Domme, domme wazungu
-3 maanden met elkaar op de lip, 3 x vragen wanneer precies de datum was, in 3 verschillende agenda’s en telefoons de juiste datum noteren, 3 maal in angstzweet wakker worden uit de kut-ik-ben-het-vergeten-nachtmerrie…. en dan toch uiteindelijk de verjaardag van AJ vergeten. AJ, als je dit leest, nogmaals sorry, sowwy, samahani sana, en dat je 26e jaar een fantastische mag worden.