Kerst-update

Salama! Bedankt voor de leuke reacties. Ik voel me zeer vereerd dat enkele voorname sportverslaggevers en zelfs bekende voetballers me op de voet volgen. Gossie zeg, ik word er zelfs een beetje verlegen van..

Nu we enkele weken hier in Moshi zijn hebben we toch wel een redelijk goed beeld van het ziekenhuis. Zowel AJ als ik lopen mee op de afdeling Chirurgie. Een afdeling die meestal letterlijk uitpuilt van de patiënten. Je struikelt over de veldbedjes in de gangen waar echt zieke patiënten liggen. Echt ziek, want patiënten met een tumor/infectie/wond enz. die niet heel acuut behandeld hoeven te worden, mogen/moeten een paar weken later terug te komen.

De middelen zijn ook zeer beperkt. Zo hebben ze hier een CT-scan… die al minstens een jaar niet meer werkt. Dus mensen met schedelbreuken waarbij er evt hersenbloedingen zijn ontstaan- die je met zo’n scan kunt objectiveren- moeten eerst naar een ander ziekenhuis, wat hier een paar uur rijden vandaan ligt. Als ze überhaupt het geld al hebben. En omdat alles logistiek en communicatief hier heel inefficiënt is duurt het vervolgens enkele dagen voor de patiënt met de uitslag weer in het KCMC-hospital is. Een leek zal begrijpen dat dit de prognose niet ten goede komt..

De communicatieve inefficiëntie werkt vaak ook op de lachspieren. Zo hebben we mee gemaakt dat er een uur –niet overdreven- door de chirurgen werd gediscussieerd, of de 2 spoedtrauma’s die binnen waren gekomen tegelijk moesten worden gedaan op 2 verschillende kamers, of toch achter elkaar op dezelfde OK zodat de geplande OK’s ook door konden gaan. Een uur. Ongelooflijk. En ze zijn ook allemaal zo langdradig.

Wat ons van tevoren is verteld blijkt waarheid te zijn. Onze verantwoordelijkheid in de eerste maand in dit ziekenhuis is miniem, dat is wel jammer. Door de grote hoeveelheid lokale co-assistenten in het ziekenhuis is het dringen geblazen bij een patiënt. Zo sta je soms met 20 witte jassen om 1 patiënt. Er wordt dan Engels gepraat, wat de meerderheid van de patiënten niet verstaat. Engels overigens wat voor ons westerlingen nauwelijks te verstaan is door de mompelende manier van uitspreken.

Om je een beeld te geven ---> stel je voor, je bent een zieke Afrikaan, je ligt in een ziekenhuis met 20 andere zieke mensen op een stinkende kamer, geen gordijn of wat dan ook voor enige privacy. Je “schone” hoeslaken zit nog wel vol met “oude” vlekken, waarschijnlijk wat bloed. Vervolgens komen er 20 witte jassen voor je staan, die allemaal een beetje dom naar jou en je mankementen zitten te kijken. Vooral die lange blanke jongeman achterin zit je enorm schaapachtig aan te kijken (hij ruikt trouwens als één van de weinigen wel heel fris, dat dan weer wel). Dan wordt er in een vreemde taal over je gesproken, waarbij de chirurg -meestal met de rug naar je toe- een beetje naar je wijst en de studenten wat vragen stelt. Vervolgens wordt er wat besproken, wat gelachen en/of wat vragen gesteld in een taal waar je 0,0 van kan maken. Met wat geluk krijg je nog wat uitleg (1 zin max) in je eigen taal. Uiteindelijk gaat de White Army verder naar je buurman, 50 cm verderop.

Zo slecht is onze zorg niet in Nederland, me dunkt.

Omdat het KCMC een academisch ziekenhuis is (het Radboud van Tanzania zeg maar) krijgt het ziekenhuis patiënten van andere ziekenhuizen die daar zijn uitbehandeld. Daarnaast wordt er door de spaarzame vrije bedden op urgentie geselecteerd, wat wil zeggen dat je bijzonder heftige uitingen van ziektebeelden krijgt te zien. Enorme tumoren, vleesetende bacteriën en enorme brandwonden zijn dagelijkse kost. Daarnaast zijn er ontzettend veel bromfiets, motor en auto-ongelukken waarbij niet zelden de best mogelijke uitkomst de amputatie van een ledemaat is.

Nog ff iets anders. Na op de vooravond nog een keer de Lion King te hebben bekeken, zijn AJ en ik samen met 13 (internationale) studenten zijn op pad geweest voor een 4-daagse safari. Tarangiri, Serengeti, Ngorongoro en Lake Manyara werden bezocht. Het was een enorm spektakel, waarin ons voornaamste doel (het spotten van de Big Five) werd behaald. Hoogtepunt was –naast het kamperen midden in de Serengeti incl. nachtelijk bezoek van enkele warthogs (Poemba’s (van Timon))- toch wel dat midden voor onze jeep 7 leeuwen een buffel aanvielen.

Nog enkele dingetjes:
-De befaamde mop met de muizen is in het Engels nog steeds grappig
-Waku waku wordt niet begrepen..
-Tanzaniaanse gastvrijheid is iets waar wij Nederlanders nog een puntje aan kunnen zuigen. Zo zijn we laatst bij onze favoriete taxi-chauffeur op bezoek geweest om te genieten van een enorme Afrikaanse maaltijd… Heel leuk!
-Ik heb het enorm naar mijn zin! (en AJ denk ik ook, ff vragen.. ….. ja, AJ ook)
-Ik wens iedereen fijne Kerstdagen en een gelukkig nieuw jaar alvast! (en AJ denk ik ook, ff vragen.... ja, AJ ook)

Tutaonana!