Kerst, Pangani en het Huruma Hospital

Hallo.. Tijdje niet gezien, hoop dat het goed met je gaat. Allereerst beste wensen voor dit nieuwe jaar. “Maar Peter, domme knul, daar ben jij veel te laat mee”. Neen, dit mag heus wel, want daar we in Afrika zijn en alles ‘polle polle’ gaat, vinden AJ en ik dat we jullie nog steeds al het geluk en gezondheid toe mogen wensen in 2013.

Dit is bovendien een subtiel bruggetje naar hoe wij onze feestdagen hebben beleefd. Allereerst waren we vereerd met het bezoek van Eleonora (Noor, zusje AJ) en Maarten (vriend Noor), twee uiterst gezellige Hollandse producten afkomstig uit Doetinchem en Keijenborg. Donders mooi wark dus hier in Afrika met zo’n hoog Achterhoeks gehalte!

De Kerst vierden we gezellig op de doctor’s compound met andere internationale studenten. Met een nep-kerstboom, veel eten en spelletjes werd er zowaar een heuse kerstsfeer gecreëerd. Vervolgens trokken we naar het de witte stranden van Pangani, ca. 450 km van Moshi. 8 Uur met een volgestampte bus tussen bezwete borsten, geurende oksels en in kartonnen dozen gepropte kippen.

Pangani. Slapen in een hutje op het strand, palmbomen, turquoise-blauwe zee, ouwe vissersbootjes dobberend op het water, beetje snorkelen, strohoedje, boekje in ene hand-biertje in de andere, lekker eten, cocktailtje enz. Je kent het wel. Nou ja, misschien ken je het niet maar kun je het je voorstellen uit vakantiefoldertjes of uit de film. Heel relaxed dus. De jaarswisseling was in dezelfde stijl, met wat drankjes en dansen op het strand rond een groot kampvuur. Goede start van 2013, me dunkt.

Ook in het nieuwe jaar moest er echter gewoon arbeid worden verricht. De eerste week van het nieuwe jaar was nog in het KCMC, waarna het tijd was voor de verhuizing naar Mkuu. Na afscheid te hebben genomen van Noor en Maarten die weer boerenkoolwaarts keerden, vertrokken we in een busrit (volgepropt, oksels..) van 2 uur naar ons nieuwe verblijf. Hier zullen we de laatste 2 maanden van onze co-schappen doorbrengen in het Huruma Hospital, een klein perifeer ziekenhuis. We werden met open armen ontvangen en tot op de dag van dit typen zijn ze erg vriendelijk tegen de enige 2 blanken van de hele regio. Daarnaast is ons verblijf op het ziekenhuisterrein in een huisje met eigen kamer, 50% van de tijd stroom, geen internet, groot bed, ijskoude douche en keukentje meer dan prima.

Elke ochtend begint met een ochtendgebed, vaak begeleid door een gospel-achtig zingen van al het aanwezige ziekenhuispersoneel. Vervolgens splitsen wij ons op voor de visite op de verschillende afdelingen. Het is vaak schrijnend om te zien dat hier zo weinig mogelijk is. Want ondanks het feit dat iedereen zich volledig inzet naar kunnen, komen we niet onder de volgende samenvatting uit: er zijn te weinig dokters, er is te weinig kennis en er zijn veel te weinig instrumenten,materialen en dus mogelijkheden.
Maar toch… ondanks dat er bij de patiënten vaak veel ellende is, weinig progressie in hun ziektebeloop en ondanks dat ze er soms al weken/maanden liggen zonder dat er iets gebeurd… ondanks het feit dat vrouwen hoogzwanger en onderhevig aan de nodige pijnlijke weeën hun bed delen met andere hoogzwangere vrouwen.. en al hebben sommige patiënten dagen niets gegeten omdat ze alles uitkotsen terwijl er diarree tot achter hun oren zit… Zodra je ’s ochtends binnenkomt op de overbevolkte afdelingen voor de visite , en je zegt in het Swahili “goeiesmorgens deze morgen” en een “hoe gaat het?” --- > ze richten zich allemaal iets op, proberen te lachen en zeggen: “Prima dokter”. Klagen is er nauwelijks bij, ze accepteren ‘het lot’. Een bewonderingswaardige instelling.

Wat we hier zien, doen en over het leven in Mkuu, daarover een volgende keer meer. Ik begin zelf al vermoeid te raken, de mensen die dit ‘moeten’ lezen zullen dan ook dankbaar zijn met de volgende woorden: ik stop ermee.

Het begint een traditie te worden, want wederom toch nog enkele dingetjes:

-Het liedje “Niggas in Paris” als opdracht tijdens een uitbeeld-spelletje in Afrika kan ‘awkward-situations’ opleveren
-Heel veel “aanhalingstekens” gebruiken in één ‘verhaal’ kan alleen maar betekenen dat de schrijver niet helemaal ‘snapt’ waar die ‘dingen’ eigenlijk voor bedoeld zijn..
-Het werd ook écht tijd om Moshi, KCMC, doctor’s compound te verlaten. Reden: bijna alleen maar Aussies en Sie Germans. En ik weet niet wat het nou precies was; de constante betweterigheid, het Duitse accent in het Engels, de neiging om constant ergens binnen te vallen.. wij hebben in ieder geval nog nooit zó ons best gedaan om duidelijk te maken aan wie het maar wil horen dat wij uit Holland/The Netherlands komen en NIET uit Sie Germany.
-Dit verhaal is 2 weken geleden geschreven.. maar door te weinig internetconnectiestreepjes was er een vertraging….

Kwaherini!!